A mother's child - Hoofdstuk 5

A mother's child
Hoofdstuk 5

Lambik pakte het tafelkleed uit de kast. Het diner zou zo klaar zijn en dan was het fijn als de tafel gedekt was. 

Hij was net klaar met het tafelkleed op het moment dat Jacqueline aan tafel kwam zitten. Heel even keek hij naar haar. Hij had geen idee wat hij nu van deze vrouw moest vinden. 

“Jij komt dus regelmatig hier over de vloer…”

Het was geen vraag, maar meer een conclusie van Jacqueline. 

“Zeker wanneer er iets aan het huis gedaan moet worden.” zei Lambik terwijl hij de borden pakte. “Maar we kennen elkaar door en door.” Hij plaatste de borden op tafel en liep naar de besteklade. “Sidonia en ik zijn al jaren vrienden.”

“En de extra setjes kleding?”

Lambik keek haar verbaasd aan. Waar had deze vrouw het over? “Wat… Zo nu en dan blijf ik ‘s nachts. Waarom…”

“Oh, ik was gewoon benieuwd. Dus je verblijft hier vaak nog ‘s nachts?” 

“Met enige regelmaat.” Wat wilde deze vrouw weten? Sidonia was volwassen en wijs genoeg om te weten wat ze wel en niet kon doen. Zelfs de Snor had hem nooit zo ondervraagd. 

Terwijl Lambik het bestek op tafel plaatste, hoorde hij zijn moeder binnen komen. “Ik denk dat Jacqueline op iets anders doelt.” grinnikte M.A.

“Wat anders zou er zijn? Sidonia vindt het vreselijk als ik beschonken op pad ga, dus slaap ik regelmatig in de logeerkamer. Momenteel gaat het lastig.” Hij keek van M.A. naar Jacqueline. M.A. zag er uit alsof ze haar gezicht in plooi probeerde te houden en Jacqueline keek verbaasd naar Lambik. Wat hadden deze vrouwen? “Wat is er aan de hand? Is dit zo raar?”

“Oh, zeker niet.” antwoordde M.A. met een grote glimlach. “Maar Jacqueline had het idee dat je in Sidonia’s kamer zou overnachten.”

“Waarom zou ik dat doen? Sidonia heeft een prima logeerkamer.”

“Ik dacht dat jij en Sidonia een relatie hadden. Het is in ieder geval fijn om te weten dat Sidonia goed is opgevoed.”

“In ieder geval niet dankzij mijn moeder.”

Lambik draaide zich om naar Sidonia, die op dat moment de kamer binnen kwam. Zo had hij haar nog niet eerder gehoord. Dit was een volledige sneer naar haar moeder toe. Haar relatie met haar moeder moest dan echt flink bekoeld zijn als ze zo reageerde. 

Sidonia plaatste een pan op tafel en liep weer terug naar de keuken. Lambik voelde de koelte van Sidonia afstralen en besloot maar achter haar aan te gaan. Hij wist gewoon dat het fout zou gaan als hij haar alleen in die keuken zou laten. 

“Sidonie, gaat alles goed?”

“Als je bedoelt met ‘goed’ het feit dat mijn vervreemde moeder na al die jaren ineens op de stoep staat en doet alsof ze nooit is weggeweest, dan gaat het fantastisch!” Met flinke kracht smeet Sidonia een houten spatel in de gootsteen. “En dan nog het lef hebben om mijn eigen vader zo te ondermijnen waar ik bij ben.” zei ze kwaad. 

Ze keken elkaar aan en Lambik zag de tranen in haar ogen verschijnen. Hij zuchtte diep en liep dichter naar haar toe. Zo kon hij haar niet achterlaten in de keuken. “Denk je dat ze het meent dat ze weer bij haar familie wilt zijn?” vroeg hij terwijl hij Sidonia’s handen pakte. 

Hij had echt geen idee of deze vrouw een verborgen agenda zou hebben, maar zelf vertrouwde hij haar niet. Als hij Sidonia moest geloven, had ze geld genoeg om haar eigen villa te kopen, dus waarom was deze vrouw dan bij Sidonia? Had ze al haar geld verspeeld of was er iets anders aan de hand? 

Sidonia schudde haar hoofd. “Deze vrouw zou eerder neervallen bij een vergadering dan dat ze haar familie weer zou opzoeken.”

Lambik wist even niet wat hij moest zeggen. Als je eigen dochter zo over je dacht, dan moest er wel iets vreselijks gebeurd zijn in het verleden. “Maar waarom is ze dan hier? Welke reden buiten familiebezoek zou ze kunnen hebben?”

Sidonia haalde haar schouders op. “Iets wat voor haar belangrijk is.” Ze keek even om haar heen en slikte. “Waar ben ik in hemelsnaam aan begonnen?”

“Laten we hopen dat je bent begonnen met een goede daad. Kom, de kinderen zullen zo wel hun diner willen hebben, evenals onze moeders.”

Samen troffen ze de laatste voorbereidingen en niet veel later zaten ze met z’n allen aan het diner. Suske en Wiske leken het voornamelijk interessant te vinden dat zowel Sidonia’s als Lambiks moeder vrijwel tegelijkertijd weer terug waren gekomen. 

“Lambik heeft eigenlijk nooit over zijn moeder verteld.” zei Suske en hij keek naar M.A. “Waarom duurde het zo lang voor u weer terugkwam?”

M.A. glimlachte en keek naar Lambik. “Ik werkte als arts op een van de boten van het rode kruis. Ik was vaak weken per keer van huis. Mijn schip leed echter schipbreuk toen Lambik ongeveer acht jaar oud was. Men was er vanuit gegaan dat niemand het had overleefd en zoekacties werden gestaakt. Ik heb ongeveer tien jaar op een eiland gewoond tussen de lokale bevolking die mij fantastisch hadden opgevangen. Ik kon weer terug naar de Westerse wereld dankzij wetenschappers die het eiland kwamen onderzoeken. Daarna heeft het mij al deze tijd gekost om in ieder geval één zoon te vinden.”

Wiske keek naar Lambik. “Waarom heb jij ons nooit verteld over je moeder?”

“Zoals M.A. al zei, ik was acht jaar toen ze van de aardbodem verdween. P.A. vertelde liever niet al te veel, bang dat wij vragen zouden stellen. Op mijn zestiende werd mij het verhaal verteld en ook het feit dat M.A. niet meer zou leven. Ik vond het niet nodig om de geschiedenis op te rakelen.”

Het was een schok voor hem om zijn moeder weer in levende lijve te zien en hij hoopte dat ze nog even bij hem kon zijn. Er was nog zoveel tijd dat ze moesten inhalen.