Behind the scenes - 363

   Suske en Wiske Fanfiction

Behind the scenes
363: De Maffe Markies

Terwijl haar vrienden bezig waren met het de laatste dingen in het opnieuw opgebouwde torentje van de van Zwollems, was Sidonia bezig met het zetten van de koffie. Zij had de afgelopen tijd zich bezig gehouden met het maken van de gordijnen voor de ramen en was nu toch wel even toe aan een kop koffie. 

De brandweer en de aannemer hadden het huis weer vrijgegeven en was weer veilig om bewoond te worden. De muren waren weer behangen en nu werden de laatste dingen gedaan. Meubels werden geplaatst en Sidonia was dus bezig met de laatste stoffen dingen die in de kamers zouden komen. 

Maar nu eerst even een pauze. Ze ging er ook vanuit dat haar vrienden ook wel toe waren aan wat koffie, dus werd er een pot gezet en liep Sidonia naar buiten om even een frisse neus te halen. Het waren wisselende dagen als het ging om het weer, maar op dat moment was het schitterend weer en een goede reden om even de benen te strekken op het landgoed van de van Zwollems. 

Ze kwam al jaren met veel plezier naar het landgoed van de van Zwollems. Anne-Marie was een fijne vriendin en Sidonia kon altijd wel haar verhalen aan haar kwijt. Het was dan ook duidelijk waarom Anne-Marie psychologe was geworden. 

Sidonia keek over het landgoed. Ze was aan de andere kant van het kasteel uitgekomen dan waar haar vrienden bezig waren. En dat zorgde voor meer rust. 

"Sidonia," klonk er ineens en Sidonia draaide zich om. Ze zag hoe Anne-Marie de keuken uit kwam en naar haar toe liep, "vind je het erg als ik met je mee loop?"

"Maar natuurlijk niet." antwoordde Sidonia met een glimlach terwijl Anne-Marie naar haar toe kwam. "Misschien hebben we het allebei wel even nodig."

Er viel een kleine stilte tussen de twee dames. Sidonia keek even naar Anne-Marie. Hoewel Wiske het er wel zo uitgooide, had ze misschien toch een klein beetje gelijk. Het zou voor Anne-Marie fijn zijn als ze haar vader even uit haar hoofd kon zetten en met een partner iets zou kunnen doen. 

"Hoe was het voor jou om even madame de Maroilles te zijn?" vroeg Anne-Marie ineens aan Sidonia en ze keek haar aan. Er zat een kleine twinkeling in haar ogen en Sidonia schoot even in de lach. 

"Fantastisch. Het was op dat moment de enige manier om jullie te kunnen helpen. En het was leuk om zo samen bij Lambik te zijn."

Even hield Anne-Marie stil. "Ik dacht dat Lambik zei dat de Maroilles had aangegeven dat ze mee wilde naar de toekomst. Wanneer hebben jullie dit besproken?" Wanneer de stilte te lang duurde voor Anne-Marie, keek ze even opzij. Het was alsof Sidonia met haar hoofd in de wolken zat. "Sidonie?"

Ze schudde haar hoofd voor ze Anne-Marie antwoordde. "Terwijl jij met Lou bezig was bij de chirurgijn hadden Lambik en ik even een onderonsje. Hij gaf aan dat hij mijn moed waardeerde omdat ik mensen bevrijdde die ik niet eens kende. Maar ook dat hij uit de toekomst kwam en het beter zou zijn dat ik daar zou blijven. Dus hij gaf mij een afscheidskus en ik gaf aan dat ik de toekomst wel spannend zou vinden."

"En zo werd je dus weer netjes naar het heden geflitst. En de kus?" vroeg Anne-Marie met een grote glimlach. 

"Ik weet het niet. Het voelde bijna twijfelachtig eigenlijk. Het was ook meer een afscheidskus dan een kus tussen twee geliefden."

"Hoe reageerde Lambik toen hij zag dat jij het was? Zeker als jullie elkaar hebben gekust."

"Verbaasd, maar ik heb toch ergens het idee dat hij het toch wist." Sidonia keek naar het kasteel en toen weer terug naar Anne-Marie. "Hoe waren jouw laatste momenten met Lou?"

Een diepe zucht klonk. "Ze waren zo fijn. Ik had ze graag langer willen laten duren, maar met vader en hij met zijn avonturen had het niet zo mogen zijn. Voor nu kan ik er weer tegen aan. Ik snap soms niet hoe jij dit doet, Sidonia."

"Ten eerste mag ik dan wel een vader hebben die mij soms op mijn zenuwen werkt, maar die van mij heeft zichzelf in een verzorgingstehuis gezet. Mijn kinderen mogen mij dan wel eens dol maken, maar die kan ik nog iets makkelijker in de hand houden dan je vader. En dan heb ik altijd nog Lambik. Hij mag meer dan eens op mijn hart hebben getrapt, er zijn momenten dat ik weet dat er meer is." Sidonia keek naar Anne-Marie. "We kunnen onszelf niet met een ander vergelijken, Anne-Marie, maar we hebben allebei zo onze hoogte- en dieptepunten. Weet dat je altijd nog je herinneringen hebt aan Lou."

"Bedankt voor de lieve woorden. Het is fijn dat je altijd op je vrienden kan rekenen." zuchtte Anne-Marie en ze keek weer eens naar het kasteel. Daar kwam Lambik met een kop koffie naar buiten, zoekend naar iemand. "Ik denk dat het weer tijd is om terug te gaan. Misschien dat Lambik je zelfs begint te missen."

Lachend liepen de dames weer terug naar het kasteel, verlangend naar een kop koffie en gezelligheid.