Ok, misschien ben ik een beetje ver gegaan dit keer. Maar Krimsonia is ook echt een van mijn favorieten. Ik ben ook benieuwd hoe het gesprek die avond dan is gegaan nadat Lambik Sidonia had verteld dat zij zijn hart had gestolen. Zou ze meer willen weten of zou er misschien zelfs meer gebeuren? Mag daar misschien alsjeblieft een album van komen?
Het was negen uur in de avond wanneer Lambik met een glas wijn en een glas bier zijn woonkamer weer binnen kwam. Suske en Wiske waren vroeg naar bed gegaan en Jerom was altijd een man geweest die vroeg naar bed ging.
Dus nu waren Sidonia en Lambik de enige twee personen in de woonkamer. Na alle spanning en sensatie van de afgelopen dagen waren ze toe aan een avondje samen, zonder avontuur en gekke dingen.
Dus hadden ze besloten om samen een film te kijken. Niet zomaar een film, maar één van hun favorieten.
Sidonia had zichzelf al makkelijk gemaakt op de bank en kreeg van Lambik haar wijnglas. “Dank je, Bikske.” zei ze met een glimlach terwijl Lambik naast haar ging zitten.
“Geen probleem. Ik heb nog genoeg goed te maken, denk ik zo.” zei Lambik terwijl hij naar haar keek. “Het spijt me dat ik je niet geloofde, ik had achter je moeten staan als een echte vriend.”
Sidonia nam een slok van haar wijn en plaatste haar hand op zijn arm. “Het is al goed, Lambik. Ik weet dat het je spijt en ik heb het je ook vergeven.”
Lambik knikte en keek naar zijn televisie. Sidonia was degene die een film had voorgesteld en hij had aan haar overgelaten om er een te kiezen. “Goldfinger, mijn favoriet.” zei hij met een glimlach en hij liet die film afspelen.
Tijdens de film plaatste Lambik een arm om Sidonia. Ze waren allebei dol op de films van James Bond en als ze dan samen waren om een film te kijken, gingen ze er ook echt voor. Ze kenden de films dan ook bijna zin voor zin uit hun hoofd.
“What do you know about gold, Moneypenny?” klonk Sean Connery’s stem ineens door de woonkamer. Dit was Sidonia’s favoriete scène. Om eerlijk te zijn waren alle scènes met Miss Moneypenny wel haar favorieten. Zeker de chemie tussen James Bond en Moneypenny was fantastisch om naar te kijken.
Sidonia was Moneypenny net even voor. “The only gold I know about is the kind you wear. You know, on the third finger on your left hand.” klonk er dubbel door de woonkamer.
Lambik schoot in de lach. “Misschien hebben we de film te vaak gezien.” Hij trok Sidonia dichter naar haar toe en keek naar haar. Het leek alsof ze met haar gedachten ver weg zat. “Waar denk je aan, Sidonie?”
“Het is niets, Lambikske.” was het antwoord van Sidonia en ze plaatste haar hoofd op zijn schouder.
Maar Lambik vertrouwde het niet, dit was niet het gezicht van Sidonia waar niets aan de hand was. Ze dacht ergens aan. “Kom op, laat me meegenieten van jouw binnenpretjes. Alsjeblieft?”
“Het moet dan wel heel erg zijn als je ‘alsjeblieft’ zegt.” Heel even wierp Sidonia een blik naar de televisie. “Ik moest aan ons denken, als je het echt wilt weten.”
Een stilte viel tussen Sidonia en Lambik, de televisie was nu het enige geluid wat er te horen was. Hij volgde haar blik en begreep waar ze het over had. “Jij ziet ons als Moneypenny en James Bond?”
“Hun relatie lijkt immers veel op die van ons, Lambikske.” zuchtte Sidonia en ze plaatste haar voeten naast haar op de bank, zodat ze op de bank lag, met haar hoofd nog op zijn schouder.
Dit kon Lambik ook onmogelijk ontkennen; hun relatie leek ook echt op die van James Bond en Moneypenny. Er hing altijd wel een bepaalde sfeer in de lucht als ze samen waren. Maar deze keer voelde het anders. Hoe vaak Lambik het ook had verknald, uiteindelijk werd hij altijd door Sidonia met open armen ontvangen.
Maar hij was wel benieuwd naar iets. “Dus ik ben dan jouw James Bond?” vroeg Lambik met een glimlach terwijl hij naar haar keek.
Haar ogen ontmoetten de zijne en hij zag de ondeugende glinstering in haar ogen. “Dat ligt eraan, ben ik dan jouw Moneypenny?”
“Ja, Sidonie. Jij bent mijn Moneypenny.” fluisterde Lambik en heel even leek het alsof de wereld stil stond. In dit kleine zinnetje zat zoveel meer betekenis dan dat ze ooit hadden verwacht.
De stilte kwam weer terug en ze keken verder naar de film. Maar beiden konden hun aandacht niet meer bij de film houden. De afgelopen dagen waren verwarrend en deze avond maakte het ook niet minder op.
“Sidonia,” begon Lambik ineens en Sidonia haalde haar hoofd van zijn schouder, “nog over wat ik zei…”
“Ik heb het je toch al verteld, Lambik, ik heb het je vergeven. Kunnen we…”
“Ik meende het, Sidonia.”
Dit verbaasde haar, ze had geen idee waar hij het nu over had. “Wat meende je? Waar heb je het over?”
Hij draaide zich naar haar toe en keek haar in de ogen. “Dat jij mijn hart hebt gestolen, Sidonie. Al jaren geleden, maar ik heb het nooit durven toegeven. En nu, nu weet je het.”
“Lambikske, het is lief…”
Ze kwam niet verder. Ineens bewoog Lambik dichter naar haar toe en kuste haar, vol op de lippen. Dit was geen zoen tussen vrienden, maar een zoen tussen geliefden. Het voelde voor beiden alsof de vonken er vanaf spatten.
“Jij maakt mij compleet, Sidonia. Ik denk ook niet dat ik meer zonder jou kan.”
Dit kon bijna niet waar zijn. Na al die jaren gaf hij het eindelijk toe. Ze kon haar oren niet geloven.
“Sidonia, vertel me wat ik wil horen.”
Wat kon hij in hemelsnaam willen horen? “Wat is het, Lambik?” vroeg ze verbaasd terwijl ze rechtop ging zitten.
Lambik pakte haar handen en keek haar recht in de ogen. “Dat jij nog steeds van mij houdt, ook al heb ik zoveel fouten gemaakt.”
Ze gaf hem een grote glimlach. “Natuurlijk hou ik nog steeds van je, jij bent immers mijn James Bond.”
Hij boog naar haar toe en gaf haar een korte kus op haar lippen. Heel even keken ze elkaar aan en Lambik stond ineens op van de bank. “Kom met mij mee naar mijn slaapkamer.” begon hij terwijl hij zijn hand naar haar uitstak. “Ik ben het zat om steeds maar alleen te gaan slapen en alleen wakker te worden. Ik wil de vrouw van mijn leven naast mij hebben, ook al moeten we dat voorlopig nog even geheim houden.”
Sidonia twijfelde. Ze wilde al zo lang deze woorden horen, maar wilde ze nu ook echt met hem mee naar zijn slaapkamer?
“Ik beloof je dat het bij slapen zal blijven.” zei Lambik met een glimlach en Sidonia pakte zijn hand.
Ze keken elkaar aan en Lambik boog naar haar toe. “I love you.” fluisterde hij met een glimlach.
“I love you too.”
===
“Sidonie…”
Sidonia knipperde met haar ogen. Ze lag naast Lambik op de bank, met haar hoofd op zijn schouder. De film was ondertussen afgelopen en ze was blijkbaar ergens halverwege in slaap gevallen.
“Het spijt me, Lambikske. Wanneer ben ik in slaap gevallen?”
Lambik grinnikte terwijl Sidonia voorzichtig rechtop ging zitten. “Nadat James Bond zijn opdracht van M kreeg, dus vrij vlot eigenlijk.”
Dat moest dus betekenen dat ze zijn liefdesverklaring gedroomd had. Ze schudde haar hoofd. Natuurlijk had ze alles gedroomd. Lambik zou nooit, maar dan ook nooit toegeven dat hij verliefd op haar was. Hoe lief hij ook was om te zeggen dat zij zijn hart had gestolen, verder dan dit zou hij nooit gaan.
“Het wordt tijd dat ik dan maar naar bed ga.” zei Sidonia met een kleine glimlach en ze stond op. “Goedenacht, Lambik.”
Ze wilde weg gaan, maar Lambik hield haar tegen door haar pols zachtjes te pakken. Hij stond op en keek haar aan. “Slaap lekker, Sidonie.” zei hij zachtjes met een glimlach en hij boog naar haar toe. “Het is fijn om je weer als vriendin te hebben.”
Hij gaf haar een kus op haar wang en liet haar pols weer los. “Ik hoop dat je weer goed kunt slapen.”
Als de droom van net gewoon door zou gaan waar het was gebleven, moet dat geen probleem zijn.
